Ερρίφθη χθες δια της συναδέλφου «Εφημερίδος» η ιδέα της χρησιμοποιήσες της σταφίδος ως τροφής των ίππων και των ημιόνων και δια της αντικαταστάσεως αυτής της κριθής. Η ιδέα εφάνη ότι δεν στερείται πρακτικότητος, διό και εζητήσαμεν την γνώμην ειδικού τινος, ίνα διαφωτισθή το ζήτημα και τύχη η ιδέα εφαρμογής, εάν πράγματι είναι δυνατόν το τοιούτον. Αλλά κατά την γνώμην αυτού, η σταφίς δεν δύναται ν’ αντικαταστήση την κριθήν δια δύο τινά. Πρώτον, διότι δεν περιέχει άμυλον, αλλά 50 ή 60% υγρά και σάκχαρον, τα οποία δεν δύνανται ν’ αντικαταστήσωσι το άμυλον, και επομένως υπό την έποψιν της θρεπτικότητος είναι πολύ κατωτέρα της κριθής, ο δε ίππος δεν δύναται βεβαίως να τραφή με σάκχαρον. Και δύναται μεν ο ίππος να κορεσθή με 2 1/4- 2 ½ οκάδας σταφιδοκάρπου καθ’ εκάστην, ένεκα του ενυπάρχοντος θερμαντικού, ενώ απαιτεί 3 ή και πλειοτέρας ομάδας κριθής, αλλά ο οργανισμός αυτού δεν θ’ αποκτήση τα απαιτούμενα προς θρέψιν αυτού στοιχεία. Δεύτερον, διότι το σάκχαρον ως αποκλειστική τροφή απεδείχθη ότι γεννά ωρισμένας ασθενείας εις τον οργανισμόν των ζώων.
Ούτω λόγου χάριν εις τα ζαχαροποιεία εν Ευρώπη εκ των μετά την έθλιψιν αχρήστων πολυειδών ουσιών τρέφονται βόες και ιδίως αγελάδες, αίτινες παρετηρήθη ότι μετά τινα χρόνον προσβάλλονται υπό ωρισμένων σθενειών, αποδιδομένων εις το εν ταις ουσίαις εκείναις εναπομένον ελάχιστον μέρος σακχάρου. Και αφού εκ του ολίγου τούτου γεννώνται ασθένειαι, πολύ περισσότερον θα γεννηθώσι τοιαύται εκ της χρήσεως της σταφίδος περιεχούσης αφθονώτερον σάκχαρον. Αλλά και τα δύο ταύτα εάν δεν ληφθώσιν υπ’ όψιν, η σταφίς δεν δύναται να χρησιμοποιηθή ως τροφή δια τους ίππους και δια τους εξής εκόμη λόγους. Όλοι εν Ελλάδι εσυνήθισαν να τρέφωσι τα ζώα των δια κριθής ή βρώμης, την συνήθειαν δε ταύτην ουδείς νεωτερισμός είναι εύκολον να μεταβάλη. Εν Αμερική και εν τη χώρα του Ιλλινουά οι ίπποι τρέφονται δι’ αραβοσίτου, ότε δε εν Γαλλία εγνώσθη το τοιούτον, η εταιρία των λεωφορείων των Παρισίων, η οποία κέκτηται πλέον των 12.000 ίππων απεφάσισε να εισαγάγη τον νεωτερισμόν και επειραματίσθη επί των ιδίων της ίππων.
Τα πειράματα επέτυχον και επί τούτου εδημοσιεύθη έκθεσις εν η επιβεβαιούτο ότι ο αραβόσιτος, ο οποίος άλλως τε είναι αγκυλώδης και στερεά τροφή, ηδύνατο ν’ αντικαταστήση την εν χρήσει βρώμην. Εντούτοις παρετηρήθη ότι μεθ’ όλας τας εκθέσεις και δημοσιεύσεις ουδείς Γάλλος χωρικός απεφάσισε να μεταχειρισθή τον αραβόσιτον προς τροφήν των ίππων του και ο νεωτερισμός εγκατελείφθη. Αφού δε εναυάγησεν εκεί η απόπειρα προκειμένου περί του αραβοσίτου, πόσο μάλλον δεν θα ναυαγήση ενταύθα, όπου η σταφίς και εν αυτή τη Πελοποννήσω ακόμη δεν τρώγεται ούτε ως άρτυμα, διότι νομίζουν ότι προξενεί πυρετούς και βλάπτει στομαχικώς και χρησιμοποιείται μόνον εις γλυκίσματα, εις κόλλυβα και άλλα ομοίας χρήσεως. Έπειτα ο χωρικός και πας άλλος θ’ αποποιηθή πλειότερον τον περί ου πρόκειται νεωτερισμόν, διότι θα έχη προ οφθαλμών ότι, εάν ο ίππος του συνηθίσει εις την σταφίδα, επέλθη δε εκ διαφόρων περιστάσεων ύψωσις της τιμής αυτής όπερ είναι ενδεχόμενον και πότε η κριθή θα είναι πάντως προτιμοτέρα, ο ίππος του θ’ αποποιήται πάσαν άλλην τροφήν επί μήνας ολοκληρους και θα κινδυνεύση ν’ απολέση αυτόν. Δι’ όλους τούτους τους λόγους η προταθείσα ιδέα κατά την γνώμη του ειδήμονος τούτου είναι ανεφάρμοστος.
