ότι εις την εδώ διατριβήν μας τόσας δυσκολίας αντιπατριωτισμού απαντήσαμεν, ώστε το Μεσολόγγι κινδυνεύον και από τροφάς και από πολεμεφόδια είναι σήμερον δώδεκα ημέρας απολιόρκητον διόλου διά θαλάσσης και αφού οι ίδιοι πολιορκούμενοι αδελφοί μας, τόσοι επίλεκτοι στρατιώται και τόσα αθώα πλάσματα, μας έστειλαν εδικά τους καΐκια να τους στείλωμεν τροφάς και πολεμεφόδια, μη δυνάμενοι να τα λάβωσιν άλλοθεν, δεν εδυνήθημεν να τους στείλωμεν άλλο γέννημα και άλλον μόλυβδον απ΄ όσον ο κύριος Ζαΐμης προλαβόντως σας εφανέρωνε, ενώ είχαμεν καιρόν και πλοία να εμβάσωμεν 15 χιλιάδας βατζέλια προς τροφήν των πολιορκημένων, και ημών ακολούθως οπού θέλει υπάγομεν· και τούτο να γίνεται από μίαν επαρχίαν η οποία χρεωστεί όλην την δευτέραν δόσιν των εθνικών προσόδων, και μιάς τοιαύτης προσότητος. Οι αδελφοί μας πολεμούνται ημέραν και νύκταν με πυροβόλα και με βόμβας, δεν έχουν μπαρούτι να ανταποκρίνωνται. Μπαρούτι είναι να αγορασθή. Από την ημέραν οπού ήλθομεν εδώ η δογάνα έπιασε οκτώ χιλιάδας γρόσια, τα άρπαξαν, δεν τα δίδουν να αγορασθή. Κοινολογούν εις τον λαόν, ο οποίος λυπείται θεωρών το εμπόδιον των τροφών, ότι τροφάς θα στείλωσι, μα θα τας στείλουν, όταν έλθουν άλλοι. Στοχασθήτε άτιμα και αντιπατριωτικά σχέδια. Διά μόνα ξηρά καπρίτζια να κινδυνεύει το Μεσολόγγι, οπού είναι η ύπαρξις ενός έθνους. Να, ώ κακορρίζικοι άνθρωποι! Εάν, έως να έλθουν άλλοι να δώσουν τα γεννήματα και να λάβουν την τιμήν, το Μεσολόγγι πέφτη, τι κάμνομεν; Ημείς, σεβάσμιοι κύριοι, σας ομνύω και προς Θεόν και προς πατρίδαν εδυνάμεθα με μόνους εκατόν στρατιώτας να τρέψωμεν εις φυγήν όλα αυτά τα πλήθη των ειλώτων. Δεν το εκάμομεν όμως ούτε το κάμνομεν, αλλά ιστάμεθα θεωρούντες με δάκρυα εις τους οφθαλμούς τους αδελφούς μας πεινούντας και πολεμουμένους νύκτα και ημέραν, χωρίς να δύνανται να ανταποκριθούν· πρώτον, διότι δεν ανεχόμεθα να μας επιβεβαιώσουν την κατηγορίαν οπού ζητούν να μας προσάψουν, ότι ήλθαμεν να κατατρέξωμεν τον Σισίνην και να κατακτήσωμεν την Γαστούνην, επειδή ο Ζαΐμης και ο Λόντος ευνοούν όλην την ελληνικήν γήν, ελληνικήν επικράτειαν υποτεταγμένην εις συνταγματικήν διοίκησιν και χρέος των να ενεργώσι, όπου αποσταλώσι, την ωφέλειαν της πατρίδος· δεύτερον, επειδή διαρραγέντος του εμφυλίου πολέμου και διασκορπισθέντες οι περί αυτόν είλωτες, τάς μεν τροφάς ήθελε στείλωμεν με βίαν, ήθελε πάθουν δε πολλοί αθώοι των χριστιανών από την ορμήν των στρατιωτών· τούτο το υποφέραμεν και το υποφέρομεν μέχρι της ελεύσεως των πλοίων. Ερχομένων όμως των πλοίων, εάν δεν δώσουν τα εθνικά γεννήματα κατά την προς τον λαόν επαγγελίαν τους, αφού αφήσωμεν τους αρχηγούς της θαλασσίου δυνάμεως να θεωρήσωσι τα παρελθόντα πρακτικά μας και να είναι μάρτυρες των παρόντων, τότε θα τα συνάξωμεν με το πύρ και με τον σίδηρον να τα ιμβαρκάρωμεν και άς πάρη ο διάβολος το ρέστος· όχι και μέχρι της ελεύσεως των πλοίων το Μεσολόγγι πέσει, ο κύριος Ζαΐμης δεν ηξεύρω τί κάμνει, ο δούλός σας όμως γίνομαι αποστάτης.
Οι Τούρκοι φθείρουν και λεηλατούν τάς ευηκάρπους πεδιάδας της Ήλιδος. Εγώ κτυπώ και λεηλατώ τον τυχόντα και εις τα ενδότερα της Πελοποννήσου και εις τούτο κλίνουν περισσότερον οι Έλληνες στρατιώται, όταν μάλιστα ο αρχηγός των ηξεύρη να τους οικονομήση πρεπόντως. Θα πεθάνω, μα θα πεθάνω και εγώ με το κέφι μου, καθώς γυρεύουν να πεθάνουν και οι άλλοι. Είς τούτο παρακαλώ να μη με κατηγορήσετε, ούτε να με καταρασθήτε, επειδή είναι ανυπόφορον το να βλέπη τινάς βεβαίως εξηρτημένην την εθνικήν του ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν από την ελευθερία του Μεσολογγίου και διά την ακόρεστον πλεονεξίαν του ενός [του ενός] και διά την παράλογον και ανόητον φιλαρχίαν του άλλου, διά το μουφσίτικον ύφος, κατά την τουρκιστί συνήθειαν, του τίνος να το ιδή να πέση και να μη του μένη ελπίς.
