-Συνέντευξις μετά των κ.κ. Σ. Πολυχρονιάδου και Κανελλοπούλου – Αποκρούουν την παρακράτησιν – Οι λόγοι
ΑΙΓΙΟΝ, 4 Ιουλίου
Πρωί, πρωί μόλις ήλθον, είδον ασυνήθη εις την αγοράν κύκλον Κωδωνοκρουσία δαιμονιώδης. Όμιλοι συζητητών πυκνότατοι. Αναφοραί περιαγόμεναι προς υπογραφήν.
– Τι τρέχει, τι συμβαίνει, κύριε; ερωτώ φίλον ξενίζοντά με.
– Σήμερον τίποτε. Έπρεπεν από χθες το βράδυ να έλθης, δια να έβλεπες το Αίγιον επαναστατημένον. Εδώ εις την αγοράν ο λαός συγκεντρωθείς εζήτει από τους πλουσίους την καταβολήν χρημάτων δια να πάη εις τας Αθήνας να κάμη διαδήλωσιν κατά της παρακρατήσεως, ήτις μας δημεύει την περιουσίαν μας, μας καταστρέφει κυριολεκτικώς.
Το Αίγιον εν επαναστάσει. Δια την σταφίδα του· δι’ αυτήν την ύπαρξίν του.
Ανέρχομαι εις την λέσχην. Οι θαμώνες ευάριθμοι, μόλις εις τα δάκτυλα αριθμούμενοι, ροφώσι μετ’ ανατολικής ηδυπαθείας τον πρωινόν καφέν των.
Πλησιάζω πρώτον τον μεγαλοσταφιδοκτηματίαν κ. Σπ. Πολυχρονιάδην, ευγενέστατον και προσηνέστατον κύριον
– Επιθυμώ, κ. Πολυχρονιάδη, να σας ίδω κατ’ ιδίαν, επ’ ολίγην ώραν.
– Ευχαρίστως κύριε· εις τας διαταγάς σας.
Και εκλείσθημεν εις ιδιαίτερον δωμάτιον.
– Πώς βλέπετε τα πράγματα τα σταφιδικά, κ. Πολυχρονιάδη; Ο τόπος σας εδώ βλέπω είναι επαναστατημένος.
– Και πού να ήσθε χθες την νύκτα εδώ όπου ήλθον και οι χωρικοί!
– Η σταφιδική κρίσις πώς σας φαίνεται;
– Υπάρχει εις την σταφιδοφόρον Ελλάδα σταφιδική κρίσις, αιτία της οποίας είναι η πληθώρα της παραγωγής, απέναντι της καταναλώσεως.
– Εδώ εις το Αίγιον έχετε σταφιδικήν κρίσιν;
– Και εδώ υπάρχει μικρά κρίσις, ουχί όμως κτηματική, αλλά μάλλον εμπορική.
– Διατί;
– Διότι οι κτηματίαι όλοι επώλησαν τον σταφιδοκαρπόν των από 160-320 αναλόγως της ποιότητος του πράγματος. Δεν πρέπει λοιπόν ο κτηματίας να έχη κρίσιν σταφιδικήν, αφού κατά μέσον όρον επώλησε 240 δραχμά το χιλιόλιτρον.
Απολύτως κρίσις σταφιδική εν Αιγίω δεν υπάρχει, σχετική όμως υπάρχει, ένεκα της χαμηλής τιμής. Φρονώ ότι πρέπει να ληφθή μέτρον τι, να γείνη τι δια την σταφίδα.
– Τι, κ. Πολυχρονιάδη, νομίζετε συντελεστικόν;
– Εκ μέρους της Κυβερνήσεως πρέπει να ληφθούν μέτρα νομοθετικά, τα οποία είναι τα εξής: Πρώτον να ληφθή μέτρον περί καλής αποξηράνσεως και τακτοποιήσεως της ποιότητος της σταφίδος, διότι η κακή ποιότης πάντοτε μας κατέστρεψεν. Δεύτερον, να φροντίση η Κυβέρνησις περί διαδόσεως της σταφίδος δια των προξενικών της υπαλλήλων εις τα μέρη ένθα τυγχάνει άγνωστον το προϊόν μας, και τρίτον να ψηφισθή νομοσχέδιον προς σύστασιν ταμείου Αμύνης, διότι δια της συστάσεως τοιούτου ταμείου θα δυνάμεθα να διατηρήσωμεν την σταθερότητα των τιμών.
– Διατί, κύριε Πολυχρονιάδη, είσθε οι Αιγιείς κατά της παρακρατήσεως;
– Πρώτον κατ’ αρχήν η παρακράτησις βλάπτει. Και ναι μεν θα φέρη ύψωσιν τιμών αλλ’ αύτη έσεται πρόσκαιρος. Θα εμποδίση δ’ η παρακράτησις την διάδοσιν του προϊόντος. Πιθανόν σήμερον να είναι χαμηλότεραι αιτιμαί, αλλ’ εις το μέλλον θα είναι μεγαλείτεραι.
– Αλλά δια του μέσου της παρακρατήσεως θα προκύψη άμεσον όφελος εις την σταφίδα;
– Η άμεσος αυτή ωφέλεια, την οποίαν λέγετε, θα βλάψη. Και του ταμείου της αμύνης τ’ αποτελέσματα θα είναι άμεσα.
– Πώς παρακαλώ;
– Εάν το συστηθησόμενο ταμείον αμύνης εισπράξη δύο εκατομμύρια δραχμών, θα είναι εις θέσιν να παραλαμβάνη εκ της αγοράς πράγμα και να το μεταδίδη εις τόπους, ένθα είναι άγνωστος η χρήσις της σταφίδος ήδη. Το σπουδαιότερον δ’ είναι ότι το ταμείον αμύνης θα εκτελή και άλλον σημαντικόν σκοπόν. Θα δύναται να διατηρή τας τιμάς άνευ διακυμάνσεων.
– Συγκεκριμένως παρακαλώ να μου πήτε, κ. Πολυχρονιάδη, ζημιούσθε σεις οι Αιγιείς εκ της παρακρατήσεως;
– Βεβαίως. Διότι η ποιότης μας εξοδεύεται και δια της εισφοράς ή της παρακρατήσεως, όπως θέλετε ονομάσατέ το το μέτρον τούτο, θα ζημιωθούν οι Αιγιείς το 20% επάνω εις την τιμήν.
Έπειτα, κ. συντάκτα, η παραγωγή μας κατά στρέμμα είναι μικρά. Αι εθνικαί γαίαι εξετιμήθησαν προς 180 έως 240 δραχμάς, ενώ των άλλων επαρχιών από 10-30 κατά στρέμμα.
Ολιγώτερα επλήρωσαν δια τας σταφιδοφόρους γαίας των αι Πάτραι και η Ηλεία, ολιγώτερα πρέπει ν’ απολαμβάνωσιν. Έπειτα εδώ ημείς εις το Αίγιον έχομεν και το νόβελο, το οποίον δεν έχουν οι Πατρινοί και οι Ηλείοι.
– Τι είναι αυτό το νόβελο, παρακαλώ;
– Να σας το εξηγήσω αμέσως.
Έχουν δοθεί πολλαί γαίαι, το 1/3 των σταφιδικών της επαρχίας μας εκτάσεων περίπου, προς εμφύτευσιν και πληρώνουν εις τους κυρίους των γαιών αυτών οι καλλιεργηταί 20-25%. Ιδιοκτήται τοιαύτας γαίας έχουν παραχωρήσει προς εμφύτευσιν και αι πλησίον μοναί, αίτινες απειρίαν τοιούτων εκτάσεων έχουν και ιδιώται πολλοί.
Εάν λοιπόν εφαρμοσθή ο περί παρακρατήσεως νόμος θα εγκαταλείψουν οι καλλιεργηταί, οι εκμισθωταί των γαιών τούτων, τα κτήματά των, διότι δεν τοις συμφέρει να πληρώνουν 20% νόβελο και άλλα τόσα δια την εισφοράν ή την παρακράτησιν.
– Αφού παραδέχεσθε, κ. Πολυχρονιάδη, κρίσιν σταφιδικήν, πώς θα σωθεί άλλως το προϊόν τούτο;
– Η σταφίς, φίλε μου, δια της σταφίδος θα σωθή.
– Το σταφιδικόν ζήτημα πώς το νομίζεις, εθνικόν ή ιδιωτικόν;
– Φρονώ, ότι δεν είναι εθνικόν, αλλά καθαρώς ιδιωτικόν. Εάν πρόκειται να συνδράμωμεν τους πάσχοντας σταφιδικούς πληθυσμούς των άλλων επαρχιών, τότε να γείνη κατ’ αναλογίαν η εισφορά και όχι εν ισότητι.
– Ώστε σεις εις την σύστασιν ταμείου αμύνης διακρίνετε την σωτηρίαν της σταφίδος;
– Βεβαίως, και πρέπει η κυβέρνησις, λαμβάνουσα επίκουρον και την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν, να προβή εις την ίδρυσιν του ευεργετικού δια το προϊόν μας ταμείου τούτου.
– Τώρα όσον αφορά τας τιμάς της σταφίδος τι φρονείτε;
– Αι τιμαί εξαρτώνται εκ των τόπων της καταναλώσεως της σταφίδος και εκ της ειδικής εσοδείας εκάστης επαρχίας.
Κατά φυσικόν λόγον πρέπει ή να ελαττωθή και η εσοδεία της επαρχίας Αιγίου ή να επέλθη ύψωσις των τιμών.
– Ώστε δια την εισφοράν τι λέγετε, ήτις ολονέν ψηφίζεται εις την Βουλήν;
– Η εισφορά τουλάχιστον πρέπει να είναι υποχρεωτική εκ σταφίδος του τόπου. Να μη δύναται δηλαδή ο Αιγιεύς αίφνης, να αγοράζη πράγμα κατωτέρας ποιότητος άλλης επαρχίας, δια να δίδη την εισφοράν του, διότι τότε γνωρίζετε τι θα συμβή; Θα επέλθη ύψωσις των τιμών του κατωτέρου πράγματος.
– Τώρα, κ. Πολυχρονιάδη, η εισφορά είναι γεγονός πλέον. Προ του τετελεσμένου τούτου γεγονότος τι λέγετε σεις οι Αιγιείς;
– Προκειμένου να γείνη επί τέλους, ας γείνη, να εφαρμοσθή τουλάχιστον δικαίως η εισφορά, και κατ’ αναλογίαν. Να συνεισφέρωμεν οι Αιγιείς, αναλόγως της παραγωγής των κτημάτων μας. Διότι αι γαίαι αι σταφιδοφόροι εις το Αίγιον δεν δίδουν όσον ποσόν δίδουν και αι γαίαι των Πατρέων και Ηλείων. Είναι λοιπόν δίκαιον να συνεισφέρωμεν εν ισότητι; Και η εισφορά να γίνεται δια του ιδικού μας πράγματος.
– Υπάρχουν και παρακρατητικοί εις το Αίγιον;
– Τινές έμποροι εκ κερδοσκοπικών λόγων είναι υπέρ της παρακρατήσεως, διότι έχουν πράγμα απώλητον.
Είμεθα περί το τέλος της μετά του κ. Πολυχρονιάδου συνεντεύξεώς μας, ότε έξω εκ των άλλων δωματίων της Λέσχης, μυρισθέντες την ιδιότητά μας, εισώρμησαν, με χίλια pardon εις το δωμάτιον και απετελέσθη κύκλος ευρύτατος πέριξ ημών. Έγκριτοι σταφιδοκτηματίαι, ο κ. Κανελλόπουλος, ο κ. Σπηλιόπουλος, ο κ. Παπαμιχαήλ και άλλοι ενεθρονίσθησαν πέριξ ημών και έλαβον μέρος εις την συζήτησίν μας. Ομοφώνως επιδοκιμάζουν όλοι τους λόγους του κ. Πολυχρονιάδου.
– Ό,τι ακούτε από το στόμα του κ. Πολυχρονιάδου, θα τα ακούσετε και από το ιδικόν μου στόμα, φωνάζει πλήρης αγανακτήσεως ο κ. Κανελλόπουλος.
– Θα έλθη η σειρά σας, κ. Κανελλόπουλε. Θα λάβω την τιμήν να λάβω και μεθ’ ημών, ως πρωτεύοντος σταφιδοκτηματίου και αρχαίου πολιτευτού της επαρχίας Αιγιαλείας, κατ’ ιδίαν συνέντευξιν περί του σταφιδικού ζητήματος.
– Φίλε μου, τι την θέλεις, προσθέτει ο κ. Κανελλόπουλος, με την αγέρωχον εκείνην και επιβλητικήν φωνήν του, την ιδιαιτέραν συνέντευξιν. Εδώ όσους μας βλέπεις συνηγμένους, μόλις εμάθαμεν ότι το «Άστυ», καλώς σκεφθέν, απέστειλεν απεσταλμένον συνεργάτην του, όπως μάθη την γνώμην μας περί του σταφιδικού ζητήματος, ήλθομεν σύσσωμοι να σε πληροφορήσωμεν ομοφώνως περί των φρονημάτων μας δια το σταφιδικόν ζήτημα.
– Είσθε όλοι, κ. Κανελλόπουλε, κατά της παρακρατήσεως οι Αιγιείς;
– Βεβαιότατα. Θα πάμε μάλιστα όλοι εις τας Αθήνας να κάμωμεν εντόνους παραστάσεις και εις την Κυβέρνησιν και εις τον Βασιλέα, ότι καταστρεφόμεθα δια της παρακρατήσεως, δια της εισφοράς. Να, προ ολίγου συνεισέφερα και εγώ ένα εκατοστάρικο δια την σταφιδικήν εκστρατείαν.
– Θα υπάγετε και σεις, κ. Κανελλόπουλε, εις τας Αθήνας μαζί με τους σταφιδοεκστρατευτάς;
– Όχι μόνον εγώ θα ’πάγω, αλλά θα πάρω και το παιδί μου, το Γιώργο.
– Θα μεταβήτε πολλοί εις την πρωτεύουσαν;
– Υπερτετρακόσιοι.
Και δεν είχον τελειώσει την μετά του κ. Κανελλοπούλου συνομιλίαν μου, ότε οι πέριξ ήνοιξαν νέαν ομιλίαν, προσπαθούντες να μοι δώσωσιν ασφαλείς πληροφορίας και λεπτομερώς να μου περιγράψωσι πόσα καταστρεπτικά δια το Αίγιον θα έχη η εφαρμογή του περί εισφοράς σταφιδικού νομοσχεδίου αποτελέσματα. Τους απεχαιρέτισα, ευχαριστήσας θερμώς τους καλούς Αιγιείς δια τας πολυτίμους πληροφορίας των, και όταν κατηρχόμην την κλίμακα της Λέσχης, ζωηρώς κατέκλυζον τ’ ακουστικά μου τύμπανα, άλλαι, εις άλλας αιθούσας, ηχηραί φωναί θαμιστών πλείστων, συζητούντων θορυβωδέστατα το τρυφερόν ζήτημα της ημέρας.
Και όταν διηυθύνθην εις το κεντρικόν καφενείον της πόλεως, εις το χαρτοπωλείον, εις το φαρμακείον, οπουδήποτε και εν εστρεφόμην, δεν έβλεπον ή πυκνούς ομίλους να ομιλούν ζωηρώς, να σχολιάζουν, να συζητούν μετά θαυμαστής καρτερίας και επιμονής αήθους, το κλονίζον, το εν αδιαπτώτω συγκινήσει κρατούν, από τόσων ημερών, όλον τον της επαρχίας Αιγιαλείας πληθυσμόν ενδιαφέρον σταφιδικόν ζήτημα.
Timon
