Κτηματίου και οινοποιού,
Επί του υπ΄ αριθ. 5 νομοσχεδίου περί επιβολής φόρου και δικαιώματος καταναλώσεως επί των οίνων, του υποβληθέντος υπό του υπουργού των Οικονομικών κ. Π. Καλλιγά, βουλευτού εξ Αττικής.
____________
Κύριε Πρόεδρε, συστήσας κατάστημα οινοποιίας και εργαζόμενος από ετών ίνα καταστήσω τους οίνους της πατρίδος αν όχι καλλιτέρους των οίνων ούς παράγουσιν άλλοι τόποι, οίτινες πλουτούσιν εκ της παραγωγής του προϊόντος τούτου, και ιδίως η Γαλλία ής οι οίνοι ζητούνται εν όλω τώ κόσμω, ενόμισα ότι μεγίστην προσφέρω υπηρεσίαν εις την πατρίδα, υποβάλλων δι΄ υμών τη σεβαστή Βουλή κρίσεις τινάς, υπαγορευομένας εκ της περί το έργον της οινοποιίας πολυετούς μου πείρας, και ταύτας ίνα διορθωθώσιν, ει δυνατόν, μέρη τινά του νομοσχεδίου, ώστε τούτο καθιστάμενον νόμος του Κράτους να μη επιφέρη δυσεπανορθώτους ζημίας είς τε τους ιδιώτας και το δήμοσιον.
Η Σ. Βουλή, κύριε Πρόεδρε, δεν αγνοεί ότι ολίγα εισί τά προϊόντα της Ελλάδος, άπερ τυχόντα ευνοϊκών περιστάσεων ετελειοποιήθησαν και ούτω κατεστάθησαν πηγή προαγωγής πλούτου, όστις εν μέρει καλύπτει τά μεγάλα ποσά, άπερ εκπέμπει ο τόπος ίνα προμηθευθή εκείθεν τά χρειώδη. Ο οίνος ημών αν κατορθωθή να ζητήται εις το εξωτερικόν, ως η σταφίς και τάλλα του τόπου προϊόντα, θέλει τετραπασιάσει τον εκ τούτων πλούτον, διότι της μέν σταφίδος κλ. χρήσις γίνεται παρ. ευαρίθμοις λαοίς, του δε οίνου η χρήσις είναι παγκόσμιος και αναγκαία. Αλλ΄ ίνα ο ελληνικός οίνος κατασταθή περιζήτητος και αποστέληται εις το εξωτερικόν κατά μεγάλας ποσότητας, είναι ανάγκη να γίνωσι δοκιμαί πολλαί, των οποίων αι δαπάναι εισί μέγισται. Εγώ λοιπόν και πάντες οι μέχρι τούδε νύν επιδοθέντες εις την οινοποιίαν ουδέν άλλο πράττομεν ή δοκιμάς και πειράματα. Χάριν δε των δοκιμών αυτών προέβημεν εις αγοράς γαιών, κριθεισών καταλλήλων προς φυτείαν της αμπέλου, αλλά διά κλημάτων αποκτηθέντων αντί μεγάλων τιμών˙ εναπεταμιεύσαμεν και εναποταμιεύομεν κατ΄ έτος μεγάλας ποσότητας γλεύκους, όπερ υποδιαιρούμεν κατά ποιότητας, ών πολλαί κατά τους της αμπέλου τόπους, οίτινες πολλάκις μεταξύ των διαφέρουσιν, ένεκα τεμαχίων τινών αμπέλων προσφόρων εις τούτο το είδος και ανεπιδέκτων άλλης φυτείας, τούτο δε μας υποβάλλει πολλάκις εις μεγάλας αλλ΄ ανωφελείς δαπάνας˙ τέλος κατεβάλομεν σχεδόν άπαντα τά κεφάλαιά μας και ενίοτε δανειζόμεθα τοιαύτα επί τόκω, ίνα επαρκέσωμεν εις τάς δοκιμάς.
Αλλά ποίον το έσοδόν μας και το εκ των κατατεθέντων κεφαλαίων και της προσωπικής ημών εργασίας κέρδος; Μηδέν μέχρι τούδε, απολύτως μηδέν, διότι αι δοκιμαί και οι κόποι ημών ακόμη δεν εστέφθησαν διά της ελπιζομένης ζητήσεως, μη εξοδευομένου ακόμη του ελληνικού οίνου εις το εξωτερικόν. Τούτο δε συμβαίνει όχι διότι δεν επετύχομεν κατά ποιότητα, αλλά διότι υπάρχει μεγας συναγωνισμός, όν προσπαθούμεν να καταβάλωμεν διά της ελαττώσεως των τιμών. Αλλ΄ ήδη η ελπίς αύτη εκλείπει, κύριε πρόεδρε, διότι αν κυρωθή το περί ού πρόκειται νομοσχέδιον ως έχει, η πρόθεσις ημών αύτη αποβαίνει ακατόρθωτος, και τούτο θέλω προσπαθήσει ν΄ αποδείξω.
Αν υποτεθή κύριε πρόεδρε, ότι οινοποιοός τις εισάγει εις το κατάστημά του 100,000 οκάδας γλεύκους, καθισταμένου οίνου μετά τινάς ημέρας, ο οινοποιός οφείλει να πληρώσει:
| Διά μεν το τίμημα αυτού …………… | δρ. 30,000 | |
| Διά φόρον του γλεύκους προς λεπτ. 2 | δρ. 2,000 | |
| Διά φόρον του οίνου προς λεπτά 3 … | » 3,000 | 5,000 |
| Το όλον | δρ. 35,000 |
Ο οίνος ούτος δεν δύναται να πωληθή προτού παρέλθωσι τρία έτη, χρόνος δηλ. απαιτούμενος απολύτως ίνα κατασταθή τέλειος˙ εν τούτοις το επιόν έτος οφείλει ο αυτός οινοποιός να εισαγάγη εν τώ καταστήματί του και ετέραν ομοίαν πσοότητα, ήτις απαιτεί καταβολήν νέου κεφαλαίου ίσου τώ ανωτέρω,
| ήτοι …………………………………. | δρ. 35,000 |
| Επίσης και το γ΄ έτος ετέρας ………… | » 35,000 |
| Ο δε τόκος των κεφαλαίων αυτών προς 8% ανέρχεται εις ……………………. | » 16,000 |
| Ήτοι το όλον | δρ. 121,800 |
Δηλαδή ο τοιούτος οινοποιός, προτού εισπράξη ουδέ δραχμήν, πρέπει να καταβάλη 90,000 δρ. διά τον οίνον και δρ. 31,800 διά φόρους και τόκους.
Αλλά, κύριε πρόεδρε, υπό τοιούτους όρους δυνάμεθα πλέον να συναγωνισθόμεν ; Ή τις ποτέ θελει σκεφθή περί τελειοποιήσεως του προϊόντος τούτου, αφού εκτός της καλής τους και παντός επαίνου αξίας διαθέσεως προς επιτυχίαν τοιούτου μεγίστου σκοπού, και της καταθέσεως τοιούτου μεγάλου κεφαλαίου, πρόκειται να υποχρεωθή να καταβάλη το μέγιστον των 15,000 δραχ. Ποσόν διά τους φόρους αυτούς και επί προϊόντος μάλιστα, όπερ τρέχει τον κίνδυνον της οδυδώσεως. Εκτός τούτου, προς καταρτισμόν οιναποθήκης απαιτούνται μεγάλα κεφάλαια, η δε ποσότης του εν αυτή οίνου δεν δύναται να ή μικροτέρα των 300,000 οκάδων, ίνα επιτευχθή ο σκοπός της γενικεύσεως της χρήσεως του παραγομένου οίνου. Λοιπόν ουδείς θέλει αποφασίσει να καταβάλη, εκτός του κεφαλαίου, τάς 15000 δρ., αφού και αυτός ο ίδιος αγνοεί την τύχην του προϊόντος του, έκαστος δε θέλει προτιμήσει ναφίση τάς προετοιμαζομένας προς την επιχείρησιν ταύτην αμπέλους ναφοφοιωθώσι με τά παράγοντα σταφυλάς διά τον ρητινίτην οίνον, και ούτω θέλει εκλείψει η ελπίς της εν τώ τόπω ημών παραγωγής οίνου, ζητουμένου παρ΄ όλου του κόσμου, και η διά της εξαγωγής αυτού αύξησις του εθνικού πλούτου, του προωρισμένου να καλύπτη τά χρηματικά ποσά, άπερ το έθνος πληρώνει διά την προμήθειαν των εκ του εξωτερικού εισαγομένων χρειωδών της συντηρήσεως και εν γένει του βίου αυτού. Το δε δημόσιον όχι μόνον ουδέν θέλει ωφεληθή εκ του τοιούτου φόρου, αλλά και αι εκ του οίνου εισπράξεις του εντελώς θέλουσιν εκλείψει˙ διότι κατ΄ αρχάς θέλει εξακολουθήσει μέν η εσωτερικήν του ρητινίτου κατανάλωσις, αλλ΄ όταν ούτος κατασταθή ακριβός, έκαστος θέλει παράγει μόνον την ποσότητα, την αρκούσαν εις την οικιακήν του χρήσιν, και ταύτην διότι ο νόμος δεν την φορολογεί.
Εκ ταύτων προκύπτει, κύριε πρόεδρε, ότι ο μελετώμενος επί της καταναλώσεως του οίνου φόρος δύναται μεν να γείνη κατά το παρόν και το επιόν έτος πρόξενος εισπράξεώς τινος προϋπολογιζομένης, αλλά κατόπιν έσεται εντελώς ανεπιτυχής˙ διότι ουδείς θέλει αποφασίσει υπό τοιούτους όρους να παραγάγη οίνους, τοιούτους και τηλικούτους κινδύνους διατρέχοντας, και συνεπώς αι εκ της φορολογίας ταύτης εισπράξεις θέλουσιν εντελώς εκλείψει. Αλλ΄ εκτός του ότι ο φόρος ούτος, αν επιβληθή, έσεται επιζήμιος, ως απεδείχθη, είς τε τους ιδιώτας και το Δημόσιον, είναι συγχρόνως και καταθλιπτικός, διότι περιέχει διατάξεις, ενίας μέν σκληροτάτας, άλλας δε δυσεκτελέστους και άλλας εκθετούσας πάντας τους πολίτας εις τάς ιδιοτροπίας, ίνα μη είπωμεν τά πάθη τινών, οίτινες, επί τώ ευσχήμω λόγω της εκτελέσεως του καθήκοντος, θέλουσι καταπιέζει τους πολίτας. Και τά περί τούτου θέλομεν προσπαθήσει ναποδείξωμεν ως εξής:
α΄.) Κατά το άρθρον 13 του νομοσχεδίου, κατά τον χρόνον της νέας συγκομιδής, όλα τά οινοποιεία διατηρούσιν οίνους παλαιούς, οφείλουσι δε πρό της αποταμιεύσεως των νέων να καλώσιν εγγράφως τον οικονομικόν έφορον. Ιδού δε τι θέλει συμβαίνει κατά την περίστασιν ταύτην. Εν Αθήναις λ. χ. υπάρχουσι 1,000 ή 1,500 οινοπωλεία˙ όλων αυτών των οινοπωλείων οι καταστηματάρχαι θέλουσι ζητήσει εγγράφως τον οικονομικόν έφορον προς αποταμίευσιν της φετεινής εσοδείας˙ αλλ΄ επειδή ούτος δεν είναι δυνατόν να μεταβή παρ΄ όλοις συγχρόνως, το γλεύκος των πλειοτέρων θέλει καταστραφή μέχρις ού ο ειρημένος υπάλληλος προσέλθη προς ενέργειαν των του νόμου. Ούτε είναι δυνατόν ναναβληθή ο τρυγητός, διότι άμα ωριμάσωσιν αι σταφυλαί πρέπει να τρυγηθώσιν, άλλως σήπονται, η δε ωρίμανσις των σταφυλών, τουλάχιστον εν Αθήναις, συμβαίνει ταυτοχρόνως εις όλας τάς αμπέλους και συγχρόνως εκτελείται η πίεσις αυτών και η εξαγωγή του γλεύκους. Άρα το νομοσχέδιον, κατά το άρθρον τούτο, είναι δυσεκτέλεστον και επιζήμιον διά τε τους ιδιώτας και το δημόσιον, καθόσον τούτο μέν θέλει στερηθή του φόρου του τε γλεύκους και του οίνου, εκείνοι δε θέλουσιν απολέσει και αυτά τά έξοδα της καλλιεργίας και τους κόπους αυτών, άπερ κατέβαλον μέχρι της ωριμάνσεως των σταφυλών, διά μίαν απλουστάτην βραδύτητα, ήν ο αρμόδιος υπάλληλος δεν δύνατι να υπερνικήση.
β΄.) Κατά το άρθρ. 12 οι επί της καταμετρήσεως των οίνων έχουν το δικαίωμα να εισέρχωνται ακωλύτως είς τε τάς δηλωθείσας αποθήκας, καταστήματα, οικοδομάς, και οπουδήποτε υποπτεύουσιν εναπεταμιευμένους οίνους, να ενεργώσι κατ΄ οίκον ερεύνας, να παραβιάζωσι !!! κεκλεισμένας θύρας, κτλ. Διά του άρθρου τούτου, του δεν ειξεύρω κατά πόσον ασφαλίζοντος τά συμφέροντα του δημοσίου, σκληροτάτου δε, παρέχεται ευρύ στάδιον εις εκδικήσεις και αντεκδικήσεις και εν γένει εις την κακοβουλίαν εκείνων, οίτινες θέλουσιν εισδύσει εις την τοιαύτην αρμοδιότητα, τά δε κομματικά δεν θέλουσιν είσθαι ξένα εις τάς τοιαύτας επιζημίους ενοχλήσεις. Άρα κατά το άρθρον τούτο, ο νόμος έσεται καταθλιπτικός, όταν ιδίως εκτελήται υπ΄ ανθρώπων, μη εχόντων διάθεσιν νάκούσωσι την φωνήν του δικαίου. – Το άρθρ. 15 ορίζει τάς προθεσμίας της εισπράξεως του φόρου αυτού. Και εάν η κατανάλωσις άρχεται από του αμέσως επομένου μηνός της αποβράσεως αυτού, ήτοι της 1 Νοεμβρίου, το πράγμα διέφερεν˙ αλλ΄ οι οίνοι, οίτινες κατεργάζονται και εισίν έτοιμοι προς πώλησιν μόνον μετά τρία έτη, δεν είναι δίκαιον να υποβληθώσιν εις τους αυτούς κανόνας. Ώστε ήτο δίκαιον να δηλωθή μέν το εισαχθέν γλεύκος, να φορολογηθή δε ο εκ τούτου παραχθείς οίνος μετά τρία συμπεπληρωμένα έτη, ότε να λαμβάνη χώραν και η περί τούτου δήλωσις, αλλά καθόσον δεν εξητμίσθη ή ωξύνισε.- Το άρθρον 21 παραχωρεί εις ενοικιαστάς το δικαίωμα της εξακριβώσεως των μη δηλωθέντων οίνων. Αλλ΄ αντί ναφίση εις την διάθεσιν ενοικιαστών, περί της ακεραιότητος των οποίων ουδεμία παρέχεται εγγύησις, όλους τους πολίτας και να υποφέρωσιν ούτοι όλας τάς ενοχλήσεις, άς τοιούτοι ενοικιασταί δύνανται να εφευρίσκωσι και πραγματοποιώσι δυνάμει των εν γένει του νόμου διατάξεων, δεν είναι ευχής έργον να προνοηθώσι διατάξεις, εξασφαλίζουσαι τά συμφέροντα του δημοσίου χωρίς να επίκειται τοιαύτη καταπίεσις ; – Το άρθρ. 7 §2 του νομοσχεδίου προνοεί περί της φορολογίας και πάντων των οίνων, ούς τά οινοποιεία ήθελον έχει κατά την δημοσίευσιν του νόμου. Αλλά τά υπάρχοντα οινοποιεία, ένεκα του τρόπου της εργασίας αυτών, έχουσιν άπαντα οίνους τριών ή και τεσσάρων ετών. Οι οίνοι ούτοι εφορολογήθησαν έκτοτε κατά τον ισχύοντα περί φορολογίας των αμπέλων νόμον. Άρα δεν είναι δίκαιον να φορολογηθή και πάλιν προϊόν, όπερ ετέλεσε τους φόρους του μέχρι της αποθηκεύσεώς του. Ιδίως η επιβολή του τοιούτου φόρου έσεται άνισος, διότι ο ρητινίτης όστις παρήχθη πρό τριετίας και διετίας δεν υπάρχει, ίνα ούτως εκτελεσθή ο νόμος εξ ίσου προς τους άλλους. Το νομοσχέδιον δεν έλαβε ποσώς υπ΄ όψει, ότι πέριξ των Αθηνών και των άλλων πόλεων υπάρχουσι μεγάλαι εκτάσεις αμπέλων, των οποίων αι σταφυλαί καίτοι ανήκουσαι εις ευπορωτάτους δεν θέλουσι φορολογηθή, διότι θέλουσι πωληθή ως αυτούσιοι, ενώ ο μακράν των πόλεων έχων αμπέλους πτωχός χωρικός, όστις ένεκα της αποστάσεως δεν δύναται να πωλήση αυτουσίους τάς σταφυλάς του, θέλει υποστή τον φόρον του γλεύκους, εις όν θα μεταβάλη αυτάς.
Και άλλα υπάρχουσιν εν τώ νομοσχεδίω δεόμενα παρατηρήσεων και ερεύνης, αλλ΄ ως μη βλάπτοντα καιρίως το είδος, τά παραλείπω. Μόνον ίνα σχηματίσητε πεποίθησιν επί των όσων εξέθηκα και καταστήσω ευκρινή τά ελαττωματικά μέρη των διατάξεων του περί ού πρόκειται νομοσχεδίου, όταν κατασταθή νόμος και τεθή εις πράξιν, υποβάλλω εις την πεφωτισμένην κρίσιν της Βουλής τά επόμενα, ίνα αρυσθήτε τάς ιδέας εκείνας, αίτινες δύνανται να υπαγορεύσωσι δικαίας επί του προκειμένου διατάξεις.
α΄) Τα εργοστάσια της οινοποιίας δεν αγοράζουσι γλεύκος αλλά σταφυλάς. Άρα οι οινοποιοί θέλουσιν υποστή τον τε φόρον του γλεύκους και τον του οίνου, εις όν μετεβλήθη το γλεύκος˙ δηλαδή οι οινοποιοί θέλουσιν υποστή ολόκληρον την φορολογίαν των 5 λεπτών εφ΄ εκάστης οκάς οίνου, παραχθέντος εξ ίσης ποσότητος γλεύκους.
β΄) Εν τη εποχή των δηλώσεων, τά βαρέλια φυσικώς θέλουσιν είσθαι πλήρη, αλλά διά της εξατμίσεως εκκενούνται, τότε δε πρέπει αναγκαίως να γεμισθώσιν˙ άρα θέλομεν συμπληρώσει τά κενά δι΄ οίνου φορολογηθέντος, από του οποίου ο οινοποιός δεν θα λάβη ούτε το τίμημα.
γ΄) Κατόπιν αφαιρούμεν την τρυγίαν διά της μεταγγίσεως, και τούτο γίνεται κατ΄ εξακολούθησιν μεχρισού καθαρισθή εντελώς ο οίνος. Διά της εργασίας τούτης και της ολίγον ανωτέρω περιγραφείσης συμπληρώσεως αφαιρούνται εκ της δηλωθείσης ποσότητος 10% τουλάχιστον κατ΄ έτος˙ ώστε μετά τρία έτη, αι δηλωθείσαι 100,000 οκάδες οίνου διά της εξατμίσεως και της μεταγγίσεως θέλουσι μείνει μόνον 70,000 οκάδες˙ άρα θέλουσι φορολογηθή 30,000 οκάδες οίνου, όστις καθαρώς δεν υπάρχει εν τη ώρα της εφοδεύσεως αυτού.
δ΄) Καθ΄ όλην την Ελλάδα συνεστάθησαν μέχρι τούδε 8-10, νομίζομεν, οινοποιεία, αφού άλλα πρό αυτών εναυάγησαν, καίτοι το των Πατρών έτυχε μάλιστα της χρηματικής υποστηρίξεως της Κυβερνήσεως. Ο επιβληθησόμενος αυτοίς φόρος, αν υποτεθή ότι άπαντα εισάγουσιν ανά 100,000 οκάδας γλεύκους κατ΄ έτος προς κατασκευήν οίνου, θέλουσι πληρώνει έκαστον μέν δισχιλίας δραχμάς διά τον επί του γλεύκους φόρον, τρισχιλίας δε δραχμάς δια τον επί του οίνου, ήτοι τά 10 οινοποιεία ομού 50,000 δραχμάς κατ΄ έτος εις το Δημόσιον. Αι 50 αύται χιλιάδες δραχμών, ενώ είναι ασήμαντον ολωςδιόλου ποσόν διά το Δημόσιον, θέλει καταστρέψει άπαντα τά καταστήματα ταύτα, άπερ εις τάς διαφόρους ευρωπαϊκάς εκθέσεις, οίον τάς των Παρισίων, Βιέννης, Λονδίνου κλ. απέστειλαν προϊόντα τιμήσαντα την πατρίδα, καθόσον ως προς το είδος τούτο ετέθη αύτη εις ίσην μοίραν με τά λοιπά Κράτη. Το ευχάριστον τούτο αποτέλεσμα δύναται, φρονώ, κύριε πρόεδρε, να διαφωτίση την Σ. Βουλήν αρκούντως, ώστε να εκτιμήση αύτη δεόντως κατά πόσον αι Κυβερνήσεις, όχι μόνον δέον ναπαλλάττωσι τάς εκ τοιαύτης φορολογίας γεννωμένας δυσχερείας, αλλά και επίκουροι να έρχωνται τοίς εργαζομένοις προς επίτευξιν μεγάλου σκοπού, όστις εστίν η ανύψωσις του ονόματος της πατρίδος. Ήδη μάλιστα, ως έχουσι τά των ευαρίθμων οινοποιείων, η μικρά ποσότης, ήτις θέλει προέλθει τώ Δημοσίω εκ της περί ής πρόκειται φορολογίας, θέλει επιφέρει την εντελή αυτών καταστροφήν, καθόσον μέχρι τούδε, ως αποδειχθήσεται εκ του εξής λογαριασμού, ουδέν ωφελήθησαν, ίνα διά του αποταμιεύματος της τοιαύτης ωφελείας ανθέξωσιν εις τον υπάρχοντα συναγωνισμόν.
Έκαστον οινοποιείον ίνα εργασθή οπωσούν αποτελεσματικώς, πρέπει απολύτως να καταβάλη τά επόμενα κεφάλαια:
| 1) δι΄ αντίτιμον 300,000 οκάδων γλεύκους …… | δρ. | 90,000 |
| 2) δι΄ ενοίκιον επί 3 έτη προς 300 δρ. τον μήνα αποθήκης……………………………………… | » | 10,800 |
| 3) μισθούς 3 υπηρετών ανά 100 δρ. έκαστον τον μήνα X 3 έτη …………………………………. | » | 10,800 |
| 4) διά βαρέλια ……………………………….. | » | 30,000 |
| 5) διά τον επί του γλεύκους φόρον X 2 λεπτά την οκάν ……………………………………. | » | 6,000 |
| 6) διά τον επί του γλεύκους φόρον X 3 λ την οκ. | » | 9,000 |
| 7) διά τόκον των κεφαλαίων προς 8 % ετησίως | » | 26,055 |
| Το όλον | δρ. | 181,655 |
Άρα αι 300,000 οκάδες οίνου στοιχίζουσιν εις τους οινοποιούς 180 περίπου χιλιάδας δραχμών. Εν τούτοις, όταν επέλθη η ώρα της πωλήσεως αυτού, ήτοι μετά 3 συμπεπληρωμένα έτη, ότε πάλιν μόνον το 1/3 αυτών δύναται να πωληθή, δεν έχει πλέον εις τάς αποθήκας του το αρχικόν ποσόν, όπερ φορολογηθείς επλήρωσεν, αλλά μόνον 210,000, διότι διά της εξατμίσεως και της μεταγγίσεως απωλέσθησαν τά 30%. Ο οίνος ούτος, ως πωλείται ήδη κατά μέσον όρον αντί 85 λ. κατ΄ οκάν, αποφέρει δρ. 180,000 περίπου, δηλαδή ουδέν άλλο κέρδος δίδει εις εκείνους οίτινες τον κατεργάζονται παρά μόνον τον μέτριον τόκον των κατατεθειμένων κεφαλαίων εις την επικίνδυνον ταύτην επιχείρησιν, κατά τι ηλαττωμένον· και πάλιν ενταύθα δεν ελάβομεν υπ΄ όψει ούτε τάς εκ τής οξυδώσεως ζημίας, ούτε τάς απωλείας τάς οποίας πάσχομεν κατά την κατανάλωσιν, διότι πολλοί οφειλέται δεν πληρώνουσι το τίμημα του αγορασθέντος ποσού οίνου, είτε διότι εκηρύχθησαν πτωχοί, είτε διότι απλώς ανεχώρησαν και δεν επλήρωσαν· αν δε λάβωμεν υπ΄ όψει, ότι πολλάκις βαρέλιον πλήρες οίνου έπαυσεν οξύδωσιν, τότε βλέπομεν ότι ουδέν κέρδος έμεινε προς ικανοποίησιν των τόκων του κεφαλαίου εκτός των βαρελίων. Ώστε τότε μόνον δύναται τις να ελπίζη εκ της επιχειρήσεως ταύτης κέρδος τι, όταν δεν επιβληθή ο μελετώμενος φόρος, και μόνον εν τοιαύτη περιπτώσει δύναταί τις να εξακολουθήση την επιχείρησιν και την άμιλλαν να κινήση, ίνα και άλλοι επιδοθώσιν εις το έργον.
Όταν βιομηχανία τις εισάγηται εν τώ τόπω και εκ ταύτης ελπιζόμενα καλά ώσι καταφανή, αι κυβερνήσεις, ως ανωτέρω είπομεν, έρχονται εις επικουρίαν αυτών, και άνευ της συνδρομής των Κυβερνήσεων ουδέποτε δύνανται να επιτύχωσιν. Υπό το πνεύμα τούτο η Κυβέρνησις άλλοτε συνέδραμε τά εν Πειραιεί βιομηχανικά καταστήματα, είτε διά χρημάτων, είτε αφίνουσα αφορολόγητον την πρώτην ύλην. Ώστε δίκαιον είναι να γείνη το αυτό και διά τα οινοποιεία. Τα 8 ή 10 συσταθέντα και διά πολλών κόπων και μόχθων διατηρούμενα εν Ελλάδι οινοποιεία εισίν ο πρόδρομος, ούτως ειπείν, βιομηχανίας γενικωτέρας και μάλλον εκτεταμένης, εξ ής ο τόπος πολλά έχει να ελπίζη. Όθεν προκειμένου περί γενικής του οίνου φορολογίας, τά οινοποιεία ταύτα πρέπει να εξαιρεθώσιν αυτής και τοίς χορηγηθώσι μάλιστα και τινες ευκολίαι, μέχρις ού επιτευχθή ο παρ΄ αυτών επιδιωκώμενος σκοπός. Μία δε των ευκολιών τούτων ήθελεν είσθαι π. χ. το να τοίς επιβληθή τριπλάσιος ή τετραπλάσιος φόρος επιτηδεύματος. Ιδίως δε δεν είναι δίκαιον να φορολογηθή ο πρό ετών εναποταμιευθείς οίνος, διότι επληρώθησαν ήδη οι δι΄ αυτόν νενομισμένοι φόροι όταν εναπεταμιεύθη. Τάς ανωτέρω σκέψεις λαμβάνων την τιμήν να υποβάλω δι΄ υμών, κύριε πρόεδρε, τοίς σεβαστοίς αντιπροσώποις του Έθνους, οφείλω προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως να παρατηρήσω ρητώς, ότι δεν ωρμήθην εις αυτάς εκ προσωπικού συμφέροντος, αλλ΄ εκ του γενικού συμφέροντος της πατρίδος, διότι προβλέπω ότι υπό τοιαύτην φορολογίαν η οινοποιία θέλει παύσει και τά εκ ταύτης προβλεπόμενα μέγιστα κέρδη του Έθνους, ηθικά τε και υλικά, θέλουσιν απολεσθή προς όφελος ετέρων Εθνών, άτινα εις το μέλλον θέλουσι μάς πωλεί τους οίνους αυτών επί αδρά τιμή.
Εν Αθήναις, τη 15 Νοεμβρίου 1882.
Ευπειθέστατος, Γ. ΣΟΛΩΝ.
